Οι συναντήσεις των παλιών συμμαθητών...

Ψάχνοντας στα blogs των παλιών «συμμαθητών» μας, βρήκαμε φωτογραφίες και περιγραφές από τη συνάντηση που οργάνωσαν πριν λίγες μέρες στην ταβέρνα δίπλα στο σχολείο. Είναι φοβερή η διάθεση και η θέληση τους να ξανασυναντιούνται μετά από τόσα χρόνια και να θυμούνται τα μαθητικά τους χρόνια. Με αυτή τους την πρωτοβουλία, δίνουν και σε εμάς ιδέες, αλλά και ελπίδα, ότι δε θα χάσουμε ποτέ τις αναμνήσεις μας από τα χρόνια του σχολείου…..

Τους αφιερώνουμε λοιπόν κάποια αποσπάσματα από ένα δημοσίευμα που αφορά στην συνάντηση «παλιών συμμαθητών» μας του ΣΤ΄ Γυμνασίου (τότε που ακόμη ήταν στην Φαλήρου 20) που έγινε πριν 25 χρόνια! Το δημοσίευμα υπογράφει ο απόφοιτος του σχολείου, γνωστός δημοσιογράφος - αργότερα και ευρωβουλευτής - Γιάννης Μαρίνος (Κριτόβουλος) στις 5 Ιουνίου 1986 στον Οικονομικό Ταχυδρόμο:

« Ένα τηλεφώνημα που το δέχτηκα μαζί με τους άλλους ενενήντα τόσους συμμαθητές της ογδόης τάξεως του ΣΤ’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών μας πρότεινε αυτή την 38χρονη αναδρομή που με πολύ νοσταλγία, και κάποια ανησυχία αποδεχτήκαμε να πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο Χανδρής πριν λίγες μέρες. (…)

Ένας συμμαθητής μας, ο Καζαμίας, προσφέρθηκε για το δύσκολο έργο να ανακαλύψει όλους τους τότε συμμαθητές, που εγώ ο αυστηρός απουσιολόγος ούτε που θυμόμουν. Και πέτυχε ένα μικρό άθλο. Μας βρήκε σχεδόν όλους. Και να ΄μαστε τώρα στο ίδιο τραπέζι μετά από τόσα χρόνια η παρέα της ομάδας μας, ο Πέτρος, ο Θύμιος, ο Τάσος, ο Στέφανος, ο Δημήτρης, ο Κώστας. (…) Γιατροί, καπετάνιοι, επιχειρηματίες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, είναι περίπου ότι πρόλαβα να μάθω αυτές τις τρεις ώρες που ξανά βρεθήκαμε μετά 38 χρόνια. Και μου φαίνεται απίστευτο. (…) Πόσα χτυποκάρδια, πόση αγωνία, πόσες πίκρες, στεγάζουν οι τέσσερις ολόγυμνοι τότε τοίχοι, καθώς τα μάτια όλων στραμμένα στην έδρα περιμένουν ν’ ακούσουν ποιον θα καλούσε στο μάθημα ο καθηγητής. (...)

Συγχωρέστε μου που ξανάγινα παιδί, με τα άγχη, τις αμφιβολίες και τις ελπίδες. Τις κρυφές αλλά αχαλίνωτες φιλοδοξίες. Γιατί όπως και εσείς έτσι και εγώ αισθάνομαι ακόμα παιδί, μαθητής, γουστάρω τις αταξίες, τρελαίνομαι για αργίες και νταβαντούρι, ώστε να γλυτώσουμε το μάθημα, προτιμώ ακόμα και τον εκκλησιασμό ή τη γυμναστική, προκειμένου να αποφύγω τη κρύα αίθουσα, που στεγάζει 80 τρεμάμενες καρδούλες, να προσπαθούν να θυμηθούν το σημερινό μάθημα μην τύχει και τους σηκώσει ο καθηγητής….. Και κατάλαβα καλύτερα από ποτέ τον Όσκαρ Ουάινλντ που έλεγε πως η τραγωδία του ανθρώπου δεν είναι πως γερνάει, αλλά ότι αισθάνεται πάντα νέος».

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΡΑΙΣΑ

ΕΛΕΝΑ ΜΠΑΣΤΑ