Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Δουλεύοντας την ψάθα.....

Το πρώτο εργαστήριο βιεννέζικης ψάθας της οικογένειας Βενιζέλου ιδρύθηκε το 1850 στην οδό Πεντέλης και Μητροπόλεως από την κυρία Ελένη Βενιζέλου. Η κυρία Ελένη γνώρισε την τέχνη σε ένα ταξίδι που έκανε στην Αυστρία και αποφάσισε να φέρει σχέδια και υλικά στην Ελλάδα για να πειραματιστεί. Ο ξυλουργός άντρας της την βοήθησε να έρθει σε επαφή με καταστήματα που πουλούσαν και έφτιαχναν έπιπλα.













Μετά τον θάνατο της κυρίας Ελένης, την παράδοση ανέλαβε να συνεχίσει ο
γιός της κυρίας Ελένης, Σπυρίδωνας. Ο κύριος Σπυρίδωνας όταν σταμάτησε λόγω της γερμανικής κατοχής η εισαγωγή του φυτού από του οποίου τον φλοιό
έφτιαχνε την ψάθα, για να μην χαθεί η τέχνη, χρησιμοποίησε τα χοντρά κορδόνια σε ψαρόκολλα για να έχουν σκληρύνει το πρωί .










Μετά τον Σπυρίδωνα ανέλαβε η κόρη του και ο άντρας της Απόστολος οι οποίοι μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να ασχολούνται με την επισκευή, την κατασκευή και την συντήρηση παλιών επίπλων.













Εδώ και μερικά χρόνια στην παράδοση συμμετέχει και η κόρη τους, κυρία Ζωή. Η κυρία Ζωή δεν ασχολείται με αυτό που σπούδασε(γαλλική φιλολογία)’επέλεξε να γίνει ψαθοπλέκτρια γιατί όπως πιστεύει η τέχνη αυτή είναι οικογενειακή «υπόθεση» και αν δεν είχε αποφασίσει να κάτσει στην καρέκλα της «μαθήτριας» όταν είχε έρθει η ώρα το εργαστήρι της οικογένειας Βενιζέλου δεν θα υπήρχε πια. Πιστεύει ότι πηγαίνει κόντρα στο κύμα του «γρήγορου» , του εύκολου, του τυποποιημένου και του βιομηχανοποιημένου και προσπαθεί σεβόμενη την βαριά κληρονομιά των προπαππούδων της , να συνεχίζει την παράδοση με την πατροπαράδοτη τεχνική που κληρονόμησε από εκείνους.

Προσπαθώντας να μου εξηγήσει το αντικείμενο της εργασίας της παρομοίασε τις καρέκλες που υπάρχουν στο εργαστήριο και περιμένουν για την επισκευή τους, με τις κυρίες που καλλωπιστούν. Η κυρία Ζωή θεωρεί ότι κάθε κομμάτι που τελειώνει είναι μοναδικό για αυτήν και η ικανοποίηση που νιώθει αξίζει πολύ περισσότερο από τα χρήματα που παίρνει.


Το εργαστήριο άλλαξε πολλούς τόπους όμως βρήκε την θέση του σε ένα ημιυπόγειο στην οδό Πυθέου και Ζεύξιδος 22.Η εργασία γίνεται σε αυτό στο εργαστήριο χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, καθώς η κυρία Ζωή και οι γονείς της θεωρούν τους εαυτούς τους μποέμ δηλαδή δουλεύουν μόνο όταν έχουν καλή διάθεση και καθαρό μυαλό. Το εργαστήρι τους δεν έχει καμία αξιοπρόσεχτη βιτρίνα, ούτε καμιά φανταχτερή πινακίδα, γιατί όπως λέει η κυρία Ζωή «διαφήμιση δεν χρειάστηκαν ποτέ, οι πελάτες έμειναν σταθεροί, γενιές που μεγάλωσαν με την δική τους ψάθα και πάνω απ’όλα είναι φίλοι»


Πηγές: Περιοδικά: Eγώ, Αθηνόραμα, SuperDeco, Σπίτι και ποιότητα ζωής, Αρχιτεκτονικής & διακόσμησης,

Εφημερίδες: η Ελευθεροτυπία,Τα νέα της Αργολίδας,Ο Δημότης της Ανατολικής Αττικής, Η βραδυνή της Κυριακής, Αδέσμευτος, Ακρόπολις, Τύπος της Κυριακής, Αργολίδα, Αναγνώστης Πελοποννήσου.

Χαρά Δρακάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου